1.7: Napięcie wyznacza rytm (TPR, PER)

Strona główna ／ Rozdział 1: Teoria Włókien Energii

Ustalenie stanowiska: Niniejsza część nie neguje całego schematu „Wielki Wybuch – ekspansja kosmosu – ΛCDM”. Mówimy wyłącznie o trybie dowodowym: wyłączność traktowania przesunięcia ku czerwieni galaktyk jako najsilniejszego świadectwa, że „Wszechświat się rozszerza”, uległa osłabieniu. W obrazie Energy-Filament Theory (EFT) przesunięcie może powstawać naturalnie bez globalnej ekspansji, a jednocześnie pozostawać zgodne z kluczowymi obserwacjami:

• Przesunięcie przez potencjał napięciowy (Tension Potential Redshift, TPR): globalny poziom napięcia „oceanu energii” ustawia własny rytm zjawisk; gdy rytm źródła różni się od lokalnego rytmu obserwatora ⇒ odczytujemy czerwień/błękit.
• Przesunięcie przez ewolucję trasy (Path Evolution Redshift, PER): światło przechodzi przez struktury ewoluujące powoli, akumulując bezkolorową zmianę częstotliwości i opóźnienie przybycia.

Poniżej: źródło (TPR) – po drodze (PER) – sygnatury obserwacyjne – granica ze względnością – relacja z interpretacją ekspansyjną (wraz z punktami rozróżniającymi).

I. Dlaczego „napięcie” może zmieniać „rytm” światła

Wyobraźmy sobie Wszechświat jako powierzchnię oceanu energii. Napięcie globalne to „jak bardzo ta powierzchnia jest naciągnięta”, skalowane gęstością energii.

• Większe napięcie ⇒ wolniejszy rytm własny (ten sam proces jest bardziej „ciągnięty”).
• Mniejsze napięcie ⇒ szybszy rytm.

Światło niesie rytm źródła; u nas jest czytane w rytmie lokalnym, stąd naturalnie pojawia się „bardziej czerwone/bardziej niebieskie”.

II. Znak źródła: „metka fabryczna” przy emisji (TPR)

TPR to stosunek rytmów na dwóch końcach:

• Z ciaśniejszego morza (wyższe napięcie globalne) ⇒ rytm źródła wolniejszy ⇒ widzimy bardziej czerwone.
• Z luźniejszego morza (niższe napięcie globalne) ⇒ rytm szybszy ⇒ widzimy bardziej niebieskie.

Kotwice intuicyjne: „efekt wysokości” zegarów atomowych, globalne odchylenie linii widmowych przy silnych polach, czy „spowolnione” krzywe blasku w ekstremach – to odmiany znaku źródła.

Najważniejsze

• Tło ustalają dwa końce: różnica globalnego napięcia pomiędzy emisją i obserwacją to główny składnik przesunięcia.
• Księgowość: jeśli istnieje powolna, niemal izotropowa ewolucja tła, wliczamy ją do różnicy rytmów źródło–obserwator, by nie podwajać.

III. Korekta „tarczy zegara” po drodze: PER w trakcie lotu

PER oznacza „zmienia się, gdy przechodzisz” – nie każde garby/dołki go dają; warunkiem jest, by obszar ewoluował podczas tranzytu fotonu:

• Przez strefę niskiego napięcia odbija­jącą ⇒ asymetria wejście/wyjście ⇒ czerwień netto.
• Przy studni wysokiego napięcia płyt­niejącej ⇒ możliwy błękit netto.

Typowe sceny: bezkolorowe odchylenia temperatury i opóźnienia w dużych „zimnych/ciepłych plamach”; w ewoluującej silnej soczewce – małe bezkolorowe przesunięcia częstotliwości i mikro-strojenia czasu ponad „okrężną drogę”.

Sedno

• PER istnieje tylko wtedy, gdy promień przechodzi przez strefę aktualnie ewoluującą; struktury statyczne nie gromadzą czerwieni/błękitu netto.
• Nie „jak długo”, lecz „jak długo zachodzi nakładanie”: kiedy „jesteś w drodze” i „ono się zmienia” dostatecznie długo jednocześnie – PER rośnie; bez ewolucji czas nie się sumuje.
• PER to zmienna powolna: musi być znacznie wolniejsza od zmian własnych źródła, by przesunąć całą krzywą blasku jak „jednorodne rozciągnięcie”, bez zniekształceń.

IV. Gdy mówi łączna czerwień: czemu trzy „twarde dowody” nie są już wyłącznie ekspansyjne

Niżej wymienione zjawiska widzą tylko sumę, nie pytając o jej pochodzenie (ekspansja metryczna czy re-skalowanie rytmu):

• Rozciągnięcie czasu supernowych: cała krzywa blasku rozciąga się o jeden współczynnik; zwykle dominuje TPR (stosunek rytmów na końcach); przy przejściu przez ewoluujące makrostruktury PER dodaje bezkolorowy, powolny wkład. Dopóki łączna czerwień zmienia się powoli, kształt pozostaje.
• Prawo pociemnienia jasności powierzchniowej Tolmana: bez absorpcji/rozpraszania i bez faworyzacji koloru jasność powierzchniowa maleje zgodnie z prawem zależnym wyłącznie od łącznej czerwieni—nie rozróżniając TPR/PER. Soczewkowanie zmienia „ile świeci”, nie „według jakiego prawa ciemnieje”.
• Zachowanie kształtu widma w wielu barwach (bezkolorowo): jeśli światło podąża optyczną geometrią wyznaczoną przez napięcie, bez zderzeń i bez stronniczości barwnej, wszystkie barwy przesuwają się/skalują tym samym współczynnikiem; kształt nie ulega zniekształceniu. Zniekształcenia zwykle pochodzą z „kolorowych” ośrodków (pył, plazma), nie z TPR/PER.

Wniosek: ekskluzywne przypisywanie tych trzech efektów „ekspansji” jest już niestabilne; w EFT wynikają one naturalnie z sumy (TPR + PER).

V. Sprzeczność ze względnością? Nie

Lokalnie stałe, między obszarami zmienne

• W wystarczająco małej skali: lokalna prędkość światła stała, lokalny zegar atomowy stabilny.
• Między obszarami: różnica napięcia na końcach → znak TPR; ewolucja po drodze → mikro-strojenie PER.
• Żadnych zmian stałych bezwymiarowych; żadnych nadświetlnych prędkości; żadnego „mikro-przetwarzania” przez absorpcję/rozpraszanie.

VI. Relacja z „wyjaśnieniem ekspansyjnym” (czemu czerwień nie jest jedynym dowodem)

1) Sedno: „zastępowalność”. Tradycyjnie „time-stretch SN, prawo Tolmana, wielobarwne zachowanie widma” uchodziły za twarde dowody „czerwieni ekspansyjnej”. W EFT, przy bezkolizyjnej, bezbarwnej propagacji, te same zjawiska wynikają z sumy TPR/PER. Stąd sama czerwień jest niewystarczająca, by przesądzić, że „przestrzeń musi się rozszerzać”; wybór narracji „ekspansja” należy oceniać łącznie z innymi, rozróżniającymi testami.

(„Historia czerwieni = historia rytmu”)

• Sens: sprowadzając światło z różnych epok do jednego rytmu obserwacji, wykres „czerwień vs epoka” odzwierciedla, jak globalne napięcie kierowane gęstością energii ewoluowało—czyli historię rytmu.
• Podział ról: TPR odpowiada za „rytm tła” — stosunek rytmów źródło/obserwator daje składnik główny; PER dodaje bezkolorową mikro-korektę tam, gdzie struktury się zmieniają.
• Po stronie obserwacji: time-stretch, pociemnienie Tolmana, zachowanie widma—są obrazem jednorodnego przeskalowania rytmu (plus ewentualna mikro-korekta trasy); nie są unikatowo związane z „metryczną ekspansją”.

2) Punkty rozróżnienia względem „wersji ekspansyjnej” (dla przyszłych testów)

• Dryf czerwieni w czasie (ta sama źródłowa, długa baza):
  a) Ekspansja: charakterystyczna krzywa z zmianą znaku/przegięciem względem z;
  b) TPR: monotoniczna prognoza, sterowana tempem zmiany lokalnego rytmu;
  c) Długie serie obserwacji pozwolą odróżnić.
• Położenie minimum rozmiaru kątowego względem czerwieni:
  a) Ekspansja: istnieje z dla „kątowego minimum”;
  b) TPR: minimum dane przez historię rytmu, może rozminąć się z wersją ekspansyjną.
• Standardowe syreny (fale grawitacyjne) + absolutny wzorzec częstotliwości: kalibracja rytmu źródła (zegar kształtu fali) i rytmu obserwatora niezależnie pozwala zmierzyć stosunek rytmów; systematyczne odchylenie od „odległości ekspansyjnej” wspiera TPR.
• Pełnopasmowa bezbarwność: każde wyraźne uzależnienie od częstotliwości czynnika rozciągania lub „ogon rozpraszania” przemawia przeciw „czystej TPR + bezkolizyjności”; trwała ścisła bezbarwność sprzyja „historii rytmu”.

VII. Jak wywęszyć PER w danych (moc rozdzielcza)

• Słabe odciski kierunku/środowiska: nałóż residua czerwieni, zbieżność słabej soczewki, rozkład struktur; wspólne preferowane kierunki lub zależność środowiskowa ⇒ odcinki trasy „powoli się zmieniające”.
• Rozsprzęganie wieloobrazowe: w silnej soczewce wieloobrazowej współczynnik wzmocnienia może się różnić, lecz współczynnik rozciągania dla tego samego źródła powinien być identyczny (rozsprzęgnięcie powiększenia–rozciągania czasu).
• Niezależność barwna: po odjęciu pyłu i dyspersji plazmowej współczynnik rozciągania ma być niemal barwowo niezależny; silna resztkowa korelacja ⇒ sprawcą jest „barwne” medium, nie PER/TPR.

VIII. Podsumowując

• Jednym zdaniem: w EFT TPR ustawia „rytm tła”, PER dodaje „bezkolorową mikro-korektę” przy ewoluujących strukturach; razem tworzą łączną czerwień, dość by wyjaśnić „trzy twarde dowody”, a tym samym osłabić tezę „przesunięcie ku czerwieni = jedyny dowód globalnej ekspansji”.
• Założenia (dla czytelnika): bez re-przetwarzania przez absorpcję/rozpraszanie; barwy idą tą samą „optyczno-geometryczną” drogą; jeśli po drodze brak ewolucji, występuje tylko opóźnienie z dłuższej trasy, bez czerwieni/błękitu netto.
• Rozszerzenie: o nie-ekspansyjnym pochodzeniu mikrofalowego promieniowania tła (CMB) i jego spięciu z niniejszym ujęciem – patrz §1.12.