3.12 Dokąd zniknęła antymateria: odmrażanie poza równowagą i uprzedzenie tensorowe

Strona główna ／ Rozdział 3: Wszechświat makroskopowy

Terminy i konwencje
Ta część wyjaśnia pochodzenie „asymetrii materia–antymateria” w obrazie Włókno–Morze–Tensor Teorii włókien energii (EFT): we wczesnym Wszechświecie nakładające się czasy życia Uogólnionych niestabilnych cząstek (GUP) wspólnie „ciągnęły” ośrodek i rzeźbiły tło Statystycznej grawitacji tensorowej (STG); gdy cząstki te ulegały rozpadowi lub anihilacji, zwracały do ośrodka słabe pakiety fal, które kumulowały się w Szum przenoszony przez tensor (TBN). Od tego miejsca używamy wyłącznie pełnych polskich nazw: Teoria włókien energii, Uogólnione niestabilne cząstki, Statystyczna grawitacja tensorowa oraz Szum przenoszony przez tensor.

I. Zjawiska i trudności

• Wszechświat jest niemal w całości materią: nie obserwujemy „antygalaktyk” ani „antygromad”, a na dużych skalach brakuje silnego promieniowania anihilacyjnego, jakiego oczekiwalibyśmy na granicach materia–antymateria.
• Narracja standardowa ma kłopot: jeśli na początku ilości były niemal równe, to cienka „nadwyżka materii” wymagałaby śladowej niesymetrii i procesów poza równowagą. Dlaczego zatem nie widzimy rozległych obszarów antymaterii? Dlaczego nadwyżka jest tak gładka przestrzennie? Dokąd trafiła energia z anihilacji?

II. Mechanizm w prostych słowach (odmrażanie poza równowagą + uprzedzenie tensorowe)

1. Odmrażanie postępuje jak front, nie wszędzie naraz.
   Przejście od wysokiej gęstości i dużych naprężeń tensorowych do prawie normalnej plazmy nie przebiega „za jednym zamachem”, lecz poprzez front odmrażania, który przesuwa się po sieci tensorowej płatami i pasmami. W obrębie frontu reakcje i transport na krótko wychodzą z równowagi: to, co „odblokuje się” wcześniej lub przemieszcza się łatwiej, zostawia po sobie systematyczną różnicę.
2. Geometria włókien wybiera kierunek: drobne, lecz zgodne uprzedzenie źródła.
   W ośrodku z gradientami i preferowanymi orientacjami tensora progi i szybkości domykania pętli, rekoneksji i rozsprzęgania nie są idealnie symetryczne między kierunkiem z gradientem i pod gradient. W języku cząstek: słabe sprzężenie między chiralnością/orientacją a gradientem tensorowym nieznacznie, lecz wszędzie w tę samą stronę, przechyla szanse netto tworzenia i przetrwania „pętli materii” oraz „pętli antymaterii”.
3. Uprzedzenie transportowe: kanały działają jak „jednokierunkowe pasy”.
   Statystyczna grawitacja tensorowa porządkuje przepływ energii i materii wzdłuż „korytarzy włóknistych” ku węzłom sieci. W pobliżu frontu pętle antymaterii są łatwiej wciągane do zablokowanych jąder lub gęstych węzłów i dlatego wcześniej anihilują lub są pochłaniane; pętle materii łatwiej wymykają się bocznymi ścieżkami, omijają front i rozlewają się cienką warstwą na dużym obszarze. To sprzężone uprzedzenie obejmujące „tworzenie–przetrwanie–wywóz”.
4. Bilans energii anihilacji: zasobnik cieplny + szum tła.
   Najsilniejsza anihilacja zachodzi w środowisku o wysokiej gęstości, gdzie energia jest lokalnie przetwarzana i włączana do zasobnika ciepła tła; część wraca jako nieregularne pakiety fal i kumuluje się w szerokopasmowy, niskoamplitudowy i wszechobecny Szum przenoszony przez tensor. Dlatego dziś nie widzimy późnych, wielkoskalowych „fajerwerków anihilacji”, lecz łagodną, rozproszoną podstawę.
5. Wygląd wyniku.
   • W dużych skalach pozostaje cienka, gładka powłoka materii, która zasila Nukleosyntezę Wielkiego Wybuchu (BBN) i dalsze formowanie struktur.
   • Antymateria w dużej mierze anihiluje na miejscu lub jest wcześnie pochłaniana przez głębokie studnie, przechodząc w gęsty magazyn energii bez „etykiety materia/anty”.
   • Ówczesne „konto cieplne” i „konto szumowe” objawiają się dziś jako gorące warunki początkowe i subtelne, rozproszone prążki tła.

III. Analogia dla intuicji

Karmel tężeje na lekko nachylonej desce.
Karmel nie twardnieje wszędzie równocześnie: brzegi wiążą najpierw, potem front posuwa się do środka. Dwie niemal równe populacje „mikrokropli” (materia/antymateria) reagują na froncie odrobinę inaczej: jedna łatwiej wciskana jest w rowki (wpada w głębokie studnie i anihiluje/jest pochłaniana), druga daje się ściągać po skosie, rozkłada się cienko i przetrwa. „Ściskanie i cofka” podczas marszu frontu zostawiają ślad cieplny i delikatne smugi szumu—dzisiejszą podstawę temperatury i tła.

IV. Porównanie z podejściem standardowym (odwzorowania i wartość dodana)

1. Trzy klasyczne składniki odwzorowują się jasno—bez przywoływania nazw modeli.
   • Złamanie zachowania liczby ↔ rekoneksje/domknięcia/rozsprzęganie włókien w ekstremach pozwalają na zmianę typu pętli.
   • Drobne złamanie symetrii ↔ słabe sprzężenie skręt–tensor lekko przechyla wskaźniki tworzenia i przetrwania według orientacji/chiralności.
   • Poza równowagą ↔ płatowy front odmrażania zapewnia scenę dla uprzedzeń reakcyjnych i transportowych.
2. Wartość dodana i atuty.
   • Ujęcie „jednego medium”: nie trzeba z góry zakładać konkretnego „nowego cząstki + nowej interakcji”; triada ośrodek–geometria–transport wyjaśnia „małe, lecz systematyczne” uprzedzenie.
   • Naturalny bilans energii: energia anihilacji zostaje ztermalizowana, a częściowo „u-falowiona” w Szum przenoszony przez tensor, co tłumaczy brak późnego, ogólnoniebieskiego widowiska anihilacji.
   • Gładkość przestrzenna: sieć korytarzy i węzłów organizowana przez Statystyczną grawitację tensorową wygładza końcową nadwyżkę w dużych skalach, bez dzielenia kosmosu na olbrzymie domeny antymaterii.

V. Sprawdzalne oczekiwania i ścieżki weryfikacji

• P1 | Konieczna konsekwencja braku rozległych domen antymaterii.
  Jeśli nadwyżka wynika z odmrażania poza równowagą i uprzedzenia tensorowego, nie powinny istnieć ogromne domeny antymaterii ani jasne sygnały anihilacji na granicach; przeglądy całego nieba powinny dalej zaostrzać górne ograniczenia.
• P2 | Słaba współzmienność podstawy szumowej z reliefem tensorowym.
  Rozproszona baza radiowa/mikrofalowa—obserwowalna postać Szumu przenoszonego przez tensor—powinna słabo, dodatnio korelować z wielkoskalowym reliefem Statystycznej grawitacji tensorowej: nieco podniesiona, lecz nadal gładka wzdłuż osi włókien i węzłów.
• P3 | Bardzo niskie górne granice mikrodeformacji Kosmicznego mikrofalowego tła.
  Ewentualny statystyczny „pogłos” wczesnego zwrotnego zasilania wniesie wkład do zniekształceń μ/y Kosmicznego mikrofalowego tła (CMB) poniżej obecnych limitów—bliski zeru, ale nie ścisłe zero; czulsze misje spektroskopowe mogą te limity dalej zacieśniać. Dalej używamy wyłącznie nazwy Kosmiczne mikrofalowe tło.
• P4 | Subtelna współmodulacja nuklidów i izotopów pierwotnych.
  Hel-3 oraz lit-6/lit-7 związane z Nukleosyntezą Wielkiego Wybuchu mogą wykazywać bardzo słabe, zgodne odchylenia (wymagające oddzielenia od późniejszego przetwarzania gwiazdowego).
• P5 | Ślad epok wybuchów: „najpierw szum, potem pogłębienie reliefu”.
  W rejestrach silnych wczesnych zdarzeń z odtwarzalną osią czasu (np. statystyki rozbłysków przy dużym przesunięciu ku czerwieni) powinna pojawić się sekwencja: lekki wzrost niskoczęstotliwościowej/radiowej bazy → umiarkowane pogłębienie reliefu tensorowego (widoczne w soczewkowaniu/ścięciu), z mierzalnym opóźnieniem.

VI. Ściąga z mechanizmu (perspektywa operacyjna)

• Uprzedzenie źródłowe: w froncie geometria włókien + gradient tensorowy wywołują niewielną nierównowagę w tworzeniu i przetrwaniu.
• Uprzedzenie transportowe: sieć korytarzy i węzłów szybko kieruje antymaterię do głębokich studni (anihilacja/pochłanianie) i rozpościera materię w cienką warstwę.
• Rejestr energii: energia anihilacji ogrzewa zasobnik i częściowo przechodzi w bazę szumową, zgodnie z rozproszonym tłem obserwowanym dziś.

VII. Wnioski

• Zagadkę antymaterii naturalnie wyjaśnia łańcuch odmrażania poza równowagą i uprzedzenia tensorowego: front dostarcza sceny nierównowagowej, wybór geometryczny daje minimalne, lecz spójne uprzedzenie źródłowe, transport korytarzami spycha antymaterię do „głębokich studni”, a materię rozkłada w cienką warstwę; energia anihilacji ulega termalizacji i częściowo wraca jako Szum przenoszony przez tensor.
• Dzisiejszy obraz—„prawie sama materia, gładki rozkład przestrzenny, brak sygnałów anihilacji na granicach”—nie jest przypadkiem, lecz spodziewanym wynikiem księgowania poza równowagą pod dyktando reliefu tensorowego; pozostaje on spójny z ujednoliconą opowieścią o Uogólnionych niestabilnych cząstkach, Statystycznej grawitacji tensorowej i Szumie przenoszonym przez tensor (Sekcje 1.10–1.12).