1.15: Cztery siły podstawowe

Strona główna ／ Rozdział 1: Teoria Włókien Energii

W ujęciu „włókna energii — morze energii” „siła” nie jest obcym bytem. To sposób, w jaki naprężenie jest organizowane, na jakich skalach faluje oraz czy posiada ukierunkowanie. W jednym, zunifikowanym spojrzeniu: moc naprężenia wyznacza szybkość reakcji i „limit prędkości”; ukierunkowanie buduje preferencję przyciągania/odpychania; spadek naprężenia wskazuje drogę „najmniejszego wysiłku”; topologiczne domknięcie/splot decyduje, czy oddziaływanie jest krótkiego zasięgu i czy „im bardziej ciągniesz, tym ciaśniej”; zaś zmienność w czasie (rekoneksja, rozplatanie) przesądza o rozpadzie/przemianie.
Analogia: wyobraź sobie Wszechświat jako wielką sieć: stopień naciągu, bieg włókien, garby i zagłębienia, liczba węzłów oraz chwilowe dociągnięcia czy poluzowania — to wszystko decyduje, jak koraliki (cząstki) poruszają się po sieci i jak się wzajemnie „zaczepiają”.

I. Grawitacja: zjazd po makroskopowym „stoku naprężenia”
Niezliczone cząstki — stabilne i niestabilne — przez długi czas nakładają w morzu energii płaskowyże i stoki naprężenia, rozległe, lecz wolnozmienne. Wszystkie cząstki i wzbudzenia chętniej suną ku „bardziej napiętej” stronie, co przejawia się jako powszechna atrakcyjność i zacieśnianie orbit. Zasięg jest daleki, rytm powolny, a kierunek wyznacza topografia naprężenia w dużej skali.
Analogia: błona bębna dociskana stale w kilku miejscach (skupiska masy) przybiera wklęsły profil; połóż koralik, a sam stoczy się ku dołkowi. To nie „niewidzialna ręka”, tylko krajobraz błony prowadzi.

II. Elektromagnetyzm: „interakcja fazowa” ukierunkowanego naprężenia
W cząstce naładowanej istnieje uporządkowanie naprężenia z kierunkiem (z biegunem/osią), które „przeczesuje” okolicę w morzu energii w regularne wzory. Przy zbliżaniu: współfazowość → łatwiejsze odpychanie, przeciwfazowość → łatwiejsze przyciąganie. Oddziaływanie jest silne, ekranowalne, zdolne do interferencji, a także niesie kierunkową propagację spójnych wzbudzeń (światło).
Analogia: na tej samej tkaninie przeczesać dwa obszary w przeciwne strony — granica sama się „zaplata”; jeśli czesać w tę samą stronę i mocno, granica marszczy się i rozchodzi. Kierunek czesania odpowiada znakowi ładunku.

III. Oddziaływanie silne: „antywyciek” przez ciasno domknięte pętle
W niektórych cząstkach włókna energii tworzą zamkniętą sieć naprężenia o dużej krzywiźnie i mocnym splocie — jak kłębek z niezliczonymi węzłami — by trzymać wzbudzenia w środku. Próba rozciągania tego „wewnętrznego napiętego oplotu” powoduje, że naprężenie wewnątrz rośnie z odciągnięciem aż do progu pęknięcia—rekoneksji; końcówki nie wysnuwają się, lecz przekleszczają na nowo, tworząc świeże kłębki. Skutek: krótki zasięg, twarde wiązanie i zjawisko „uwięzienia”.
Analogia: pociągnij opaskę samozaciskową — im bardziej ciągniesz, tym ciaśniej; próbując rozerwać, taśma nie „wyjdzie cała”, tylko zatrzaśnie się gdzie indziej, dodając małe pętle.

IV. Oddziaływanie słabe: „wylot rekonstrukcji” przy utracie równowagi
Gdy dany kłębek wychodzi poza próg stabilności, pęka wewnętrzna symetria naprężenia; struktura zapada się i porządkuje na nowo, wypuszczając część uwięzionych wzbudzeń jako krótkiego zasięgu, dyskretne pakiety fal — widziane jako rozpad/przemiana. Słabe oddziaływanie to nie mini-elektromagnetyzm ani mini-silne, lecz kanał rozplatania naprężenia w procesie rozchwianie → przebudowa.
Analogia: bąk traci stopniowo równowagę, gubi takt i rozsyła pierścienie fal; rozpad słaby to ta chwila rozluźnienia, gdy naprężenie wewnętrzne zamienia się w zewnętrzne pakiety fal.

V. Trzy zunifikowane „prawa działania”

• Prawo 1 | Prawo topografii naprężenia: trajektoria i orbita idą po spadku naprężenia — makroskopowo: grawitacja.
• Prawo 2 | Prawo sprzężenia kierunkowego: sprzężenie współfazowe/przeciwfazowe naprężenia ukierunkowanego — makroskopowo: elektromagnetyzm.
• Prawo 3 | Prawo progu pętli zamkniętej: stabilność/niestabilność i rekoneksja w zamkniętym splocie — makroskopowo: silne związanie/słaby rozpad.

Podsumowując
Cztery siły wyrastają ze wspólnego źródła — organizacji naprężenia „włókno—morze”: grawitacja to topografia, elektromagnetyzm to kierunkowość, oddziaływanie silne to wewnętrzna pętla napięcia, a oddziaływanie słabe to rekonstrukcja przy zaburzeniu równowagi. Wyglądają na cztery drogi, lecz są czterema odsłonami tej samej sieci.