Wejście do czarnej dziury: wnętrze jak „gotująca się zupa”

Strona główna ／ Artykuł popularnonaukowy o Teorii Włókien Energii

Żyroskop utrzymuje pion, dopóki się obraca; hula-hop nie spada, dopóki wiruje. Podobnie w czarnej dziurze: gdy wirowanie cząstek zwalnia poniżej progu stabilności, ulegają one zgnieceniu, a w środku pozostaje „bulgocząca zupa energii”. To przypomina „wrzącą oceaniczną fazę” najwcześniejszego kosmosu. Poniżej przedstawiamy model czarnej dziury z porowatą powierzchnią i czterema warstwami wnętrza.

I. Czym „tak naprawdę” jest grawitacja

• Ogólna teoria względności
  Grawitacja = zakrzywienie czasoprzestrzeni; teoria nie precyzuje jednak, „co dokładnie” zostaje zakrzywione.
• Teoria Nici Energetycznych (EFT)
  „Próżnia” to ciągłe morze energii. Czarna dziura napina to morze; wszystko „spływa po nachyleniu” – tak odczuwamy grawitację. Jednym zdaniem: relatywistyka daje nam „matematykę”, a Teoria Nici Energetycznych dopowiada „materiał” ośrodka.

II. Horyzont zdarzeń kontra „mikropory”

• Ujęcie relatywistyczne
  Horyzont to gładka granica przyczynowa, „bez porów” z perspektywy zewnętrznego obserwatora; pytanie o jego budowę pozostaje otwarte.
• Ujęcie Teorii Nici Energetycznych
  Horyzont jest cienkim „skórzastym” pasmem ośrodka ciągłego: im bliżej, tym większe naprężenie, bez matematycznej szczeliny. Lokalna rekombinacja nici lub wzbudzenie mogą jednak chwilowo otwierać mikropory (jak membrana bańki lekko szturchnięta i na moment rozchylona), którymi ucieka energia. Teza: horyzont nie jest absolutnie gładki – „oddycha”, ma chropowatość i roi się od krótkotrwałych mikroporów; dlatego czarna dziura powoli paruje, a informacja może uchodzić tymi kanałami. Tunelowanie kwantowe to szczególny przypadek takiej ucieczki przez mikropory.

III. Cztery warstwy we wnętrzu czarnej dziury (perspektywa Teorii Nici Energetycznych)

• Horyzont zdarzeń: bardzo cienki, „oddychający”, chropowaty, pełen chwilowych mikroporów.
• Strefa przejściowa: cząstki są silnie ściskane; gromadzą i okresowo uwalniają energię.
• Wewnętrzna strefa krytyczna: o niezerowej grubości; tu zaczyna się rozkruszanie cząstek.
• Rdzeń: gotująca się zupa energii.

IV. Dlaczego wnętrze zamienia się w „zupę”

• Analogią rządzi stabilność: żyroskop i hula-hop wymagają ruchu obrotowego, by nie upaść.
• Wskazówka z zegarów atomowych: im silniejsze pole grawitacyjne, tym wolniejsze lokalne „tykanie”.
• Obraz cząstki w Teorii Nici Energetycznych:
  Cząstka to „pierścień energii” z przepływem, który podtrzymuje jej integralność. Silna grawitacja hamuje ten przepływ; gdy spadnie on poniżej progu stabilności, cząstka nie wytrzymuje → zostaje zgnieciona → ponownie rozpuszcza się w morzu energii. Zob. również: „Na obrazkach: elektron to nie punkt, lecz «pierścień»”.
• Scena w rdzeniu czarnej dziury:
  Wiele cząstek jednocześnie spada poniżej progu i wraca do ośrodka; morze energii jest skrajnie napięte i stale wzburzone – jak gotująca się zupa z wielkimi cyrkulacjami (akrecja), małymi wirami (ścieranie/turbulencje) oraz przerywanymi „pęcherzami” (krótkie rozbłyski, zapowiedzi strug).
• Stanowisko Teorii Nici Energetycznych:
  Uważamy, że wczesny wszechświat był „wrzącym morzem nici”, co spójnie wyjaśnia kosmiczne mikrofalowe tło (CMB), obfitość lekkich pierwiastków, przesunięcie ku czerwieni i wielkoskalowe struktury – konkurencyjnie wobec modelu Wielkiego Wybuchu. Choć stan „wrzącego morza” i „wrzącej zupy” w rdzeniu są fizycznie podobne, nie twierdzimy, że „wszechświat narodził się z jakiejś czarnej dziury”.

V. Strugi: jak „zawór pary” w pokrywie garnka

Gdy „garnek” w środku jest zbyt napięty, energia zbiera się i uchodzi w kierunku najmniejszego oporu – to obserwujemy jako strugi. Kierunek wyznacza ułożenie i stopień napięcia morza; im większe napięcie, tym łatwiej o silne strugi. W materiale „elektron nie jest punktem, lecz pierścieniem” wspomnieliśmy o teksturach ośrodka; strugi wykorzystują taką wielkoskalową teksturę jako kanał – falowód korytarza naprężeń.

VI. Prognozy

• Przewidywanie: po silnych zdarzeniach (akrecja/scalanie) jasność lub „grubość” emisji wykazuje odpowiedź schodkową: najpierw wzrost, potem spadek, a odstępy między schodkami się wydłużają; wzmocnienie strug często koreluje ze wskaźnikiem napięcia blisko rdzenia (wnioskowanym łącznie z polaryzacji i kształtu widma).
• Mnemotechnika: impuls zdarzenia → najpierw „szum”, potem „siła” → sygnały towarzyszące (nieter­micz­ne/polaryzacyjne) → „zawijające się” krawędzie.
• Możliwość falsyfikacji: jeżeli długotrwała statystyka pokaże najpierw siłę, a potem szum albo silny sygnał bez towarzyszących oznak/bez zawijających się krawędzi, będzie to argument przeciw Teorii Nici Energetycznych. (Mechanizm tła omawia artykuł „Wyzwanie: grawitacja średnia kontra ciemna materia”.)

Zakończenie i odsyłacze

• W jednym zdaniu: czarna dziura to nie „mit punktu”, lecz „fizyka zupy” – inżynieria energii złożona z napinania, wzburzenia i ucieczki przez mikropory.
• Dalsze wyprowadzenia: zob. Rozdział 4 w serwisie głównym.
• Nasz cel: tłumaczyć więcej zjawisk mniejszą liczbą założeń i formułować wprost przewidywania podatne na obalenie.
• Witryna: energyfilament.org (krótka domena: 1.tt)

Wsparcie

Jesteśmy zespołem samofinansującym się. Badanie wszechświata to nie hobby, lecz osobista misja. Obserwuj nas i udostępnij ten tekst — jedno udostępnienie może wiele znaczyć dla rozwoju nowej fizyki opartej na Teorii Włókien Energii.